Ματθ. β’ 13-23
Ωστόσο, στο σπίτι όπου φιλοξενείται το θείο Βρέφος κάτι εκπληκτικό συμβαίνει. Εκεί που ο μνήστωρ Ιωσήφ είχε αποκοιμηθεί, ξαφνικά «ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ». Παρουσιάζεται και γεμίζει με άυλο φως το δωμάτιο και το νου του. «Ἐγερθείς… φεῦγε εἰς Αἴγυπτον» του φωνάζει. Σήκω και φύγε αμέσως μακριά, σε ξένο κράτος, στην Αίγυπτο! Είναι επιτακτική ανάγκη! Και τούτο, γιατί πολύ σύντομα ο Ηρώδης θ’ αναζητήσει το «παιδίον», τον μονάκριβο αυτό θησαυρό της Οικουμένης, «τοῦ ἀπολέσαι αὐτό», για να Τον εξοντώσει! Λοιπόν, «παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ», και ξεκίνα! Πρόσεξε δε. Θα μείνεις εκεί «ἕως ἂν εἴπω σοι», μέχρι να σε ειδοποιήσω εγώ πάλι.
Πετάχτηκε από το κρεβάτι ο Ιωσήφ. με βαθιά στοργή κι ανησυχία για το θείο Βρέφος, έκανε γρήγορα-γρήγορα την αναγκαία ετοιμασία και «νυκτός», πριν ακόμη ξημερώσει, «ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον». Ξεκίνησε για το πικρό ταξίδι της ξενιτιάς. Εκεί θα έμενε «ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου», προστατεύοντας και φροντίζοντας φιλόστοργα το θείο Βρέφος, ενώ συγχρόνως θα εκπλήρωνε και την προφητεία που βεβαίωνε ότι «ἐξ Αἰγύπτου» θα προσκαλούσε και θα έφερνε στην Ιουδαία ο Θεός τον Υιόν Του.
Στο μεταξύ ο Ηρώδης περίμενε ανυπόμονα τους Μάγους. Δεν ήταν άλλωστε απόσταση μεγάλη ανάμεσα στη Βηθλεέμ και στην Ιερουσαλήμ. Καθώς όμως διαπίστωνε ότι αδικαιολόγητα καθυστερούσαν, έβγαλε το συμπέρασμα ότι οπωσδήποτε «ἐνεπαίχθη», είχε ξεγελασθεί από τους Μάγους στη συμφωνία που είχαν κάνει, και είχε ωμά περιφρονηθεί.
Αυτό τον εξόργισε φοβερά. «Ἐθυμώθη λίαν». Κι έτσι, επάνω στο θυμό του, με πάθος ασυγκράτητο μήπως του ξεφύγει ο «αντίζηλός» του, έστειλε στρατιώτες και — φριχτό να το σκεφθεί κανείς — «ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ». Θανάτωσε όλα τα μικρά αγόρια της Βηθλεέμ. Μάλιστα, για να είναι σίγουρος ότι ανάμεσά τους θα συμπεριλαμβάνεται οπωσδήποτε και ο μικρός Ιησούς, διέταξε να επεκταθεί η σφαγή και σ’ όλα τα γύρω μέρη, «ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς». Κι ακόμη. Καθόρισε ένα ευρύ περιθώριο ηλικίας, «ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω», ώστε να μην υπάρξει πιθανότητα να διαφύγει το θείο Βρέφος!
Το τί έγινε, βέβαια, στη Βηθλεέμ όλοι μπορούμε να το φαντασθούμε. Σπαρακτικές κραυγές, γοεροί ολολυγμοί. «Ὀδυρμὸς πολύς» τάραξε τη γαλήνη των ήρεμων εκείνων τόπων. Μα ποιος να συγκινηθεί; Μόνο η Ραχήλ, η πρώτη μάνα της φυλής, κατά την προφητεία του Ιερεμία έκλαιγε πνιχτά τ’ αθώα παιδιά της, που χάθηκαν και δεν υπάρχουν πια…
Αθώο βρέφος ήρθε ο Κύριος ανάμεσα στους ανθρώπους και ο καθένας θα περίμενε να Το περικυκλώσει αμέριστη ανθρώπινη στοργή.
Ένα μικρό παιδί αποτελεί ζωντανή έκφραση της αγνότητας κα της ταπεινοσύνης, υπόμνηση ακατανίκητη καλοσύνης. Καθώς προβάλλει άκακο κι ανυπεράσπιστο, μαλακώνει γύρω του τις καρδιές, διώχνει κάθε σκληράδα, υποβάλλει ευγένεια και λεπτότητα στις ανθρώπινες σχέσεις.
Και βέβαια, οι αγγελόμορφες αυτές υπάρξεις σε μια στιγμή κέρδισαν τον Παράδεισο κι ολόφωτες πήραν την πρώτη, την πιο ένδοξη θέση κοντά στο θρόνο του Θεού, στεφανωμένες με τη ζηλευτή αίγλη του μαρτυρίου και της θείας εύνοιας — τάχα δε θα έφευγαν κάποτε από το μάταιο αυτό κόσμο;
Τραγική, λοιπόν, δεν ήταν τόσο η δική τους θέση. Τραγική κι απελπιστική ήταν μάλλον η κατάσταση των ανθρώπων της εποχής. Κι αλήθεια. Τί βάρβαρα ένστικτα, αποχαλινωμένα, οιστρηλατούσαν εκείνον τον Ηρώδη! Αλλά και οι στρατιώτες του. Σε τί απαράδεκτη ηθική αναλγησία ήταν βυθισμένοι, ώστε να συγκατατεθούν και να συμπράξουν αδιαμαρτύρητα σε τέτοια στυγερή δολοφονία; Αλλά και η κοινωνία. Πώς ανέχθηκε να σφαγούν τ’ ανυπεράσπιστα εκείνα πλασματάκια, πώς δεν επαναστάτησε, πώς δεν όρθωσε το ανάστημα να τα προασπίσει;
Σε τέτοια θλιβερή κατάπτωση βρήκε τον κόσμο ο Χριστός. Σε τέτοια άβυσσο περιφρονήσεως βρήκε πεταγμένο το παιδί. Κι έσκυψε με στοργή. Το πήρε, το ανασήκωσε, το ευλόγησε, το ύψωσε μέχρι τον ουρανό! Το πρόβαλε σαν υπόδειγμα αθωότητας και ταπεινοσύνης, σαν σύμβολο ευαισθησίας και στοργής, σαν κόσμημα και περιπόθητο θησαυρό της κοινωνίας.
Κι ωστόσο, η εποχή του Ηρώδη δε λέει να περάσει. Με περισσή αναίδεια και υποκρισία διεκδικεί θέση στην Ιστορία και στρατολογεί οπαδούς… Ναι, σήμερα, δυο χιλιάδες χρόνια μετά Χριστόν, υπάρχουν παιδιά πάνω στο δύστυχο πλανήτη μας, που πεινούν και αργοπεθαίνουν κάτω απ’ τα ψυχρά βλέμματα των δορυφόρων και των καλοζωισμένων τηλεθεατών. Υπάρχουν παιδιά που εξαναγκάζονται να παίρνουν όπλα και να βαδίζουν άδικα και παράλογα στο θάνατο. Υπάρχουν παιδιά που κακοποιούνται ή γίνονται αντικείμενο σατανικών φρικαλεοτήτων. Και τελικά, υπάρχουν πάμπολλα παιδιά που ανυπεράσπιστα στραγγαλίζονται μέσα στα ίδια τα μητρικά σπλάχνα!
Ω, είναι καιρός ν’ ανησυχούμε, και ν’ ανασυνταχθούμε σε ιερό αγώνα. Είναι καιρός να ανατραπεί η εποχή του Ηρώδη, να καταργηθεί η απάνθρωπη τακτική του. Είναι καιρός να ικετεύσουμε το θείο Βρέφος να επέμβει και να διασώσει στις ψυχές την ευαισθησία και την καλοσύνη. Να πάρει πάλι Εκείνο απαλά στ’ άχραντα χέρια Του και να παλινορθώσει το Παιδί!
Πηγή: < xfd.gr >